Op naar de lente!

Woensdag sterft hij opnieuw. Vandaag een duidelijke knipoog uit de hemel. Ik weet exact wanneer de laatste échte winter ons land bezocht. 9 maart 2013 was een ijskoude dag met een zon twijfelend over haar aanwezigheid. Sneeuw is voor altijd onlosmakelijk verbonden met kleine Scott.

Drie jaar later gaat het wel. Ja, het gaat. Maar zoeven doet het niet meer. Het gaat, we doen het gaan. We pakken het leven al eens meer vast en omarmen het. Mijn leven uitzitten achter een gordijn van verdriet ligt niet in mijn aard. De kracht van de lach stuwt mij vooruit. Ik heb dromen en ik hol ze achterna. Een derde (+1) kind leek lang mijn ultieme geluk. Maar nu de baby uit Ellis groeit, wordt het duidelijk dat mijn droom daar niet in schuilt. Ik mag nog tien kinderen krijgen, altijd blijft er één te kort. De aanvaarding van het incompleet-zijn blijft lastig.
Soms raak ik nog eens verstrikt in een plots opduikende bol ellende. Je huilt, roept en tiert. En dan rol je de draad verdriet weer netjes op en verstopt ze in de hoop ze nooit nog terug te vinden.  Een kerstviering in december was genoeg om de kathedraal te ontvluchten en eenmaal buiten mijn tranen eenzaam weg te slikken. De geboorte zonder verjaardag in december luidt de tien weken in. De aanloop daar naartoe maakt mij het weekst, het verdriet sijpelt binnen en maakt haar nestje voor de winter.

Vanaf woensdag lonkt een nieuw seizoen. Blik op ontluikende knoppen, op warmere dagen. Net zoals de voorbije jaren ontsnappen we even aan de ratrace en staan stil bij wat belangrijk is. Dit weekend verkennen we Rotterdam (vorig jaar Parijs)!  Ik kijk uit naar de Hollandse happiness en geef er hier dan met plezier een verslagje over. Op naar de lente!