Zelden kom ik er nog. Bij Scott. In de weken na zijn dood zat ik vaak in het gras voor zijn graf. Normale moeders dromen weg als ze hun wolkje in slaap wiegen. Ik zocht zijn plekje op om alles weg te huilen. Ik geloof dat hij is waar ik ben, dat troost. Daardoor dat ik nu minder nood heb aan een bezoekje dan toen. De weg naar dat inzicht is lang, maar precies blijvend.
Misschien denk ook jij wel eens over de dood. Misschien ook niet, want de dood is een raar beestje dat liefst goed op slot in een doosje wordt bewaard voor later… maar wat als later eerder komt? Ik dacht altijd dat ze me beter cremeren en dan in een kleurrijke urne begraven. Zoiets.
Scott leerde me opnieuw iets over dit leven en vooral over het einde ervan.
Toen hij stierf, stonden wij snel voor de keuze van begraven of cremeren. Zowel David als ik kregen het nog kouder bij het beeld van onze kleine baby die verbrand zou worden. Neen, dat was voor ons snel uitgesloten. Hem begraven was het alternatief. Konden we nog kiezen tussen het kinderkerkhof en een grafkelder. Omdat die engeltjes daar altijd mogen blijven liggen, opteerden we voor het eerste. Dat idee vonden we heel mooi: eeuwige rust.
Helaas hebben we nu spijt van onze beslissing. Al ligt dat aan de staat waarin het nieuwe kinderkerkhofje in Ieper zich bevindt. Een hobbelig en drassig grasperkje verstopt tussen oude, afbrokkelende graven in. Geen paadje ernaar toe. Je moet tussen twee graven in om het plekje te bereiken. Gelukkig staat er nog een prachtige oude eik die zich met z’n takken over die kleintjes ontfermt. Onze toekomst ligt begraven op een plek waar je allesbehalve bij kunt wegdromen. Er zou op z’n minst een paadje kunnen worden voorzien. Misschien wat aangelegd groen, zoals mooie wilde grassen. Ook een toegangspoortje lijkt me mooi, maar het moet zeker niet te klef. Er is toch geen ramp nodig om aandacht te besteden aan de vreselijkste hoek op een kerkhof (en aan het kerkhof in het algemeen)? Wordt hopelijk positief vervolgd…
Scott deed mij inzien dat niet ik moet beslissen over mijn laatste rustplaats, maar wel mijn naasten. Zij moeten de voor hen beste oplossing mogen kiezen om met de leegte om te kunnen. Uiteindelijk maakt dat voor mij niet meer uit in welke vorm ik op aarde blijf. Een beetje raar en akelig, maar uit ervaring heb ik geleerd dat je er best eens over nadenkt. De dood hoeft geen taboe te zijn, maar een deel van het leven.
Everything and more 
Toen het artikel in de krant verscheen toonde ik het onmiddellijk aan mijn man. Zijn zus ligt begraven op het oude kinderkerkhof in Ieper en iedere keer als we er gaan is hij boos en teleurgesteld, nog maar enkele jaren gelden lieten mijn schoonouders een grafzerkje plaatsen voor L, vroeger was het een bloemenperkje maar dit kunnen ze moeilijker en moeilijker onderhouden. Mijn schoonmoeder beklaagd het zich nu reeds dat ze het zerkje daar heeft laten zetten, het zakt nu reeds weg… Moest ze het opnieuw doen, dan plaatst ze het in hun tuin waar het wel volleidg tot zijn recht zou komen. Hopelijk krijg je vlug gehoor bij het Ieperse stadsbestuur!
LikeLike
Het is inderdaad triestig hoe de plek waar je kindje begraven is er bij ligt. Ik zou haast durven stellen: zoveel geld en verstandhouding voor de stroom van toeristen én de geldstroom die daaruit voortvloeit en niets voor Ieperlingen die verder moeten leven met hun verdriet en op dit zielig stukje van de begraafplaats troost moeten vinden. Het is nu al zó lang dat je ervoor ijvert om een opknapbeurt, het is een echte schande dat dáár géén prioriteit aan wordt gegeven. Men weet dit al járen. Ik steun je tenvolle in je strijd maar vind het hartverscheurend dat je daarin je energie moet stoppen. Hou je goed, Josefien. Warme groet. Mimi
LikeLike
Ik denk zelf dat ik graag op een natuurbegraafplaats wil ‘rusten’. En ik denk dat voor mijn kinderen ook, maar hoop dat ik nooit die keuze moet maken.
Kan je dit blogje printen voor de burgemeester van Ieper? Ik wens je zo toe dat Scott zijn eeuwig rustplaatsje een plekje wordt om te verpozen.
LikeLike
In het jaar van zijn dood bereikte het zijn oren al, maar zonder gevolg. Ik vraag wellicht een persoonlijk gesprek aan zodat ik het eens live kan uitleggen waarom dat belangrijk is.
LikeGeliked door 1 persoon
Goed van je!
LikeLike
Ik sta achter je! Ik wil je gerust vergezellen….
LikeGeliked door 1 persoon
Bedankt Heidi! Even afwachten en dan kunnen we misschien inderdaad wat gelijk- en ervaringsgezinden bij mekaar krijgen. Er moet echt eens werk van gemaakt worden! Zeker als je het oude kinderkerkhofje bekijkt, echt erg.
LikeLike