Over 30 jaar worden – 3 accenten

In november (remember remember the 5th of…) ben ik dertig jaar geworden. Eerlijk? Ik keek daar niet echt naar uit. Toeval bestaat niet (?), maar ik bracht die dag ellendig ziek door in bed. Als ik de balans opmaak van de voorbije tien jaar, dan heb ik vooral getimmerd aan onze toekomst (een huis, een job, een gezin) en een redelijke aanslag op mijn lichaam gepleegd (drie zwangerschappen in vier jaar tijd). Dertig worden lijkt me mooi om wat nieuwe accenten te leggen.

1 Een gezonde geest in een gezond lichaam
Met de komst van Ellis is de zware hypotheek van mijn kinderwens verdwenen. Eindelijk kan ik weer verder, plannen en dromen. Wel wat werk aan de winkel, ehum. Mijn BMI kent vandaag hetzelfde getal als mijn leeftijd. Oké, negen maanden zwanger en negen maanden ontzwangeren. Maar ik verstop me beter niet te lang achter dat excuus. Gewoon veel meer groenten en fruit eten en of course veel en veeeel minder chocolade, koekjes, chips. Nu wel voldoende tijd om te koken, bewust te kopen en lekkere recepten te zoeken. Mijn stoofpotje van kip staat te pruttelen…
Start to run, all over again. Ooit – voor walvistransformaties- liep ik 8 km. Ik was daar trots op. Na Vasco opnieuw begonnen, toen rende ik nog rondjes van 5 km. Na Scott slechts een paar keer een poging gewaagd. Nu heb ik ambitie om te starten en niet meer stil te vallen. Die tocht en de hindernissen, ik schrijf er vast nog over.

 2 Investeren in vrienden, familie en mijn gezin
Een zwangere Josfien is niet eens een halve Josfien. Dat kon je hier al lezen. Zo blij dat ik dat nooit meer hoef te zijn. Zwanger kom ik mijn huis niet uit. Zwanger smaakt me niks. Zwanger ben ik een klagend ellendig mens. Anderhalf jaar van Vasco’s leven was ik mezelf niet. Veel energie om te moederen was er niet altijd. Daarom. Meer tijd voor mijn gezin. Samen erop uit en vaker een weekendje weg. Stiekem terugdenken aan mijn studentenmotto: minimale inzet – maximaal rendement. Uitjes met vrienden en vriendschappen onderhouden, want daarin moet je blijven investeren.

 3 Dromen waarmaken
Life’s too short, yep ’t is een cliché maar een waarheid als een koe. New York staat ergens bovenaan onze to-dolijst (Japan ook, maar we overdrijven beter niet). Voor mijn veertigste wil ik daar absoluut met David heen. Berlijn, Londen en Kopenhagen vullen dat lijstje aan. Wij zijn stadsmensen en houden ontzettend van de sfeer in metropolen. Dat staat eventjes on hold, met een baby (’t is te zeggen zijn kinderwagen) is dat niet evident. Al hoop ik in maart Parijs te verkennen met onze oudste zoon, hij wil zo graag die Eiffeltoren eens in het echt zien!

Mijn grootste droom wieg ik in mijn armen en daar wil ik bewust van genieten, zoveel als het maar kan.